అంతరంగం

స్వీయ నింద

ఎవరెస్టుకన్నా ఎత్తైన నా ఊహాలోకపు ద్వారాలు 
ఎవ్వరూ చేరలేరు.

శిరీషపుష్పం కన్నా సున్నితమైన నా హృదయాన్ని 
ఎవ్వరూ చదవలేరు.

నేనో శిలని………… 
నువ్వు నాకోసం తపిస్తే—నీ ఆత్మఘోషని నిశ్చలం గా వింటాను!

నేనో అలని………… 
అందినట్టే అంది ఆశలలో నిన్ను ముంచి వెనక్కి చల్లగా జారుకుంటాను!

నేనో సంకెలని…… 
నా ఙ్ఞాపకాలతో నీ మనస్సుని బంధిస్తాను!

నాలో ప్రేమ వుంది—కానీ అది నా పెదవి దాటదు. 
నాలో భావం వుంది—కానీ అది అనుభవం గా మారదు. 
నాలో అలజడి వుంది—కానీ అది శబ్దం చేయదు. 
నాలో మనసు ఉంది—కానీ అది ఊగిసలాడదు; ఉబలాట పడదు. 
నాలో మమత వుంది—కానీ అది కనిపించదు; వినిపించదు.  


అందుకే, ‘నువ్వు నన్ను అర్థం చేసుకోవు ‘ అని 
నీమీద నెపం వేసే కన్నా— 
‘నేను నీకు అర్థం కాను ‘ అని 
నన్ను నేను నిందించుకోవడం నయం!  


--శ్రీ

 
ఒంటరితనం  


నిన్ననే విచ్చుకున్న జీవితపు చెంగల్వ 
మెల్లగా ముడుచుకుంటోంది.  


జీవితపు గులాబీనుండి 
ఒక్కోరోజూ ఒక్కోరేకూ నేలరాలిపోతోంది.  


మనసు పళ్ళెం లో నింపిన అనురాగపు మధువు 
బొట్లు బొట్లుగా జారిపోతోంది.  


.......ఏ అనుభూతినీ మిగల్చకుండానే.....!  


హృదయాన్ని ముక్కలుచేస్తూ కాలం 
కళ్ళెం లేకుండా గుర్రం లా పరుగు తీస్తోంది.  


ఏ శీతాకాలపు ఉష్స్సులోనో, 
ఏ వసంతకాలపు సాయంత్రం లోనో, 
ఒక్క క్షణం--ఒకే ఒక్క క్షణం.... 
మలయ సమీరం లా నా యెదలోకి చొచ్చుకుపోయిన నువ్వు.... 
ఒకే ఒక్క అనురాగ బిందువుని రుచి చూసి, 
హడావిడిగా మూతి తుడుచుకుంటూ వెళ్ళిపోతావు!  


వెర్రిగాలి వెక్కిరిస్తూంటే, శిలలా నిలబడిపోయిన నాకు 
యేం మిగిలింది మళ్ళీ -- ఒంటరితనం తప్ప!  


.............శ్రీ

కవిత

తగిన చోటు  

మకరంద మందార మాలలు,  


విరజాజుల విరిదండలు,  


పరిమళ పారిజాతాలు,  


సువర్ణ సంపెంగ గుచ్చాలు,

చిన్నారిచిట్టి చేమంతులు,

అరవిరిసిన అరవిందాలు

ప్రేమగా నీ కంఠాన్ని కౌగలించుకొంటుంటే.......

చోటేది ప్రభూ! నా చేతిలోని గరికెపూవుకు?

నీ పాదాలవద్ద తప్ప!!!

పరిభాష

ఇది విన్నావా……..?

నీ కనులు, నా కనులు సమ్మోహనం గా చెప్పుకునే కబుర్లు—“బాసల”ట.

నీకు బాధ కలిగితే నా మనసు యేడవడం,

నీకంట నీరు చిందితే నా గుండెకు బాధ కలగడం—“ఆత్మీయత”ట.

నువ్వులేని క్షణమొక యుగంగా గడవడం,

నిన్ను చూడగానే యెద అలలా యెగియడం—“ప్రేమ”ట.

ఇన్ని మధురమైన భావాలను పదిలంగా

దాచుకునే గుప్పెడంత చోటు—“హృదయమ”ట.

ఈ పరిభాష నువ్వెప్పుడైనా విన్నావా!?!

……….శ్రీ

నా బాధ....

బాధోపశమనం

నా మానస అంబరాన వెలిగే ఓ జాబిల్లీ…….

వలపుల వెన్నలచల్లి యెదమంటలు ఆర్పవోయి!

నా మానసలోగిలిలో విరిసిన ఓ మరుమల్లీ…….

మమతా సౌరభాలుచల్లి గుండెరొదను మాన్ పవోయి!

గుప్పెడంత గుండెలోన సంద్రమంత ప్రేమ…..

సంద్రమంత ప్రేమలోన……ఉప్పెనంత బాధ!

ఉప్పెనంత బాధలో యెన్నెన్ని కథలో……

ఉసురుమనే గుండెలో యెంతెంత దిగులో!

నిశ్చల నిశి అంచులలో మెరిసే ఓ ధృవతార……

కంటినీరు వినిపించే కథలన్నీ వినవోయి!

నిశ్శబ్దంగా వీచే చల్లని ఓ చిరుగాలీ……

మదిని గూడుకట్టుకున్న వెతలను తెరిమెయ్యవోయి!

......శ్రీ!

నేను……

....నా అంతరంగం

యెందరో బాటసారుల ఆశాంచల వీధులలో

ఉషస్సునై మల్లికలా వికసించాను….

ఇంకెందరో బాటసారుల కనులలో

రంగురంగుల కలల పులుగులకి

ఆశల పట్టుదారం తో ఊహల గూళ్ళు నిర్మించాను!

నా అంతరంగం తెలియని వారందరూ

నేను పొగరున్న శిలనన్నారు!

జగమొండి మరబొమ్మనన్నారు!

నిజం కాని కలనన్నారు!

కలవరపరిచే కలకంఠినన్నారు!

నేను……

శిలను కాను; కలను కానేకాను!

మరబొమ్మనీ కాను; మానూ మాకునీకాను!

అనుభూతి లతాగ్రాలలో పూసిన ప్రేమ పుష్పాన్ని…

అర్థం చేసుకున్నవారికి అపురూపమైన ఆనందాన్ని!

అర్థం చేసుకోలేనివారికి అందని వరాన్ని!

----శ్రీ

ప్రపంచపు ‘రంగు’

ప్రపంచపు ‘రంగు’

తనదైన ప్రపంచం లోనించి అప్పుడే బయటికి తొంగి చూసే
ఆ పసి హృదయాన్ని ఇంకా చేరలేదు.......
ప్రపంచమంతటా కమ్మిన స్వార్థపు నీడలు

కమ్మని కలల అమ్మ వడిలో నిదురించే ఆ చిన్నారి కనులు
ఇంకా చూడలేదు మనుషులలో అమానుషత్వాన్ని.

ఆనందంగా కేరింతలు కొట్టే ఆ పసి మనసుకు
ఇంకా అంటలేదు ప్రపంచపు మాలిన్యం.

ఉంగ ఉంగ అంటూ ఊసులాడే ఆ బోసినవ్వుల చిన్నారికి
ఇంకా తెలియదు యే మాటల గారడి.

బుడి బుడి నడకలు నడిచే ఆ బుజ్జాయికి తెలియదు
రోజా ఎరుపుకీ, రుధిర వర్ణానికి వ్యత్యాసం.

చిరునవ్వులు చిందిస్తూ కనువిందుచేసే ఆ శిశువుకి యెలా తెలుస్తుంది?
“తను చూసే రంగుల ప్రపంచానికీ, ప్రపంచపు ‘రంగు’ కీ మధ్య తేడా యేమిటో!”

…………..శ్రీ

కృత్యాద్యవస్థ-2

మన కవిగారు తన పద్యాన్నే మననం చేసుకొంటూ, అనవేమా రెడ్డి గారి దగ్గరకి బయలుదేరాడు.

దారిలో కొండమీద రెండు ఆవులు మేస్తూ వుండడం చూడగానే, మొదటి పాదం ‘కొండమీద రెండు గోవులు’ అని మారి పోయింది!

ఇంకొంత దూరం పోగానే, ఇంకో కొండ మీదనించి రెండువాగులు క్రిందకి ప్రవహించడం చూడగానే, రెండో పాదం ‘కొండ క్రింద రెండు వాగులు’ అని మారి పోయింది!

ఇంకొంత దూరం ప్రయాణించి, ఓ పొలం లో పని చేసుకొంటున్న అప్పిరెడ్డి ని పలకరించగానే, ఆయన చెవుల పోగులు ఊగాయట! వెంటనే మూడో పాదం ‘అప్పిరెడ్డి చెవుల పోగులు’ గా మారి పోయింది!

గట్టిగా ఈ మూడు పాదాలనీ మననం చేసుకొంటూ రాజుగారి దర్శనానికి వస్తున్న మన కవిగారి అదృష్టం కొద్ది, శ్రీనాధుడు యెదురయ్యాడు!

కధంతా విని, ఆయన నాలుగో పాదం నేను చెప్పింది వేసుకో, అని ‘అనవేమరాజు ఈవులు!’ అని చెప్పాడట.

కవిగారు రాజుగారి దర్శనం చేసుకొని, తన పద్యాన్ని ధైర్యంగా చదివాడట.

“కొండమీద రెండు గోవులు,
కొండక్రింద రెండు వాగులు,
అప్పిరెడ్డి చెవుల పోగులు,
అనవేమరాజు ఈవులు!” అని.

మిగిలిన కవిపండితులు హేళనగా నవ్వుతుంటే సిగ్గుపడిన కవిగారిని శ్రీనాధుడు ఆదుకొన్నాడు—‘ఇందులో చాలా గొప్ప అర్ధం వుంది మహారాజా!

కొండమీదెక్కడో కూడా, మీరు దానమిచ్చిన ఆవులు మేస్తున్నాయి! మీరు దానాలిచ్చేటప్పుడు వదిలిన నీరు, కొండ మీదనించి రెండు వాగులుగా ప్రవహిస్తోందట! ఇక సామాన్య రైతు అప్పిరెడ్డి లాంటివాళ్ళు కూడా, తమ చేత సువర్ణ దానం పొందినవారేనన్నమాట! అందుకే పోగులు వున్నాయట! మరి ఇవన్నీ తమ గొప్ప ఈవులు (దానాలు) కాదా?’

అని శ్రీనాధుడు ముగించగానే,

అందరూ చప్పట్లు, మహారాజుగారిచే కవిగారికి అక్షర లక్షలూ!

కృత్యాద్యవస్థ!

అంటే—కృతి మొదలుపెట్టేటప్పుడు కవి పొందే (దాదాపు పురిటి నొప్పుల్లాంటి) అవస్థ (ట)!

ఓ కవిగారు, పాపం చాలా పేదవాడు! వచ్చిన కవిత్వమూ అంతంత మాత్రమే! భార్య సలహాతో, రాజుగారి దగ్గరకి వెళ్ళి కవిత్వం వినిపిస్తే, యెంతో కొంత కిట్టక పోతుందా అని అలో…..చించి, మూడు పద్య పాదాలు తయారు చేసుకున్నాడట!
యేమిటవి?

“అనవేమ మహీపాలా!
రణమునందు కడు శూర్లు,
ఈవులందు శిబి చక్రవర్తులు!”

ఆని!

ఆఖరు పాదం రావడంలేదట యెంత ప్రయత్నించినా!

ఆ పాదం గురించి గుండా పిండి అయిపోతుంటే, భార్య అందిట ‘ఆ మాత్రానికి అంత ప్రయత్నం యెందుకండీ? మీ సంధ్యావందనంలో ఓ ముక్క వేసుకో వచ్చు కదా?’ అని!

వెంటనే మన కవిగారు……..పద్యం పూరించాడు……..వృత్తం మార్చుకొని……ఇలా!

".....శభాషునే భళా ముండా! ధీయోయోనహ్ ప్రత్యోదయాత్!” అని!

బాగుందా? (రాజేమన్నాడో మరోసారి!)

జగద్విఖ్యాతిగాంచిన ‘అన్నమయ్య’ తెలుగు చిత్రానికి పాటలు వ్రాసిన (శ్రీ వేటూరి సుందర రామ మూర్తి గారే అనుకుంటా) కవి కృత్యాద్యవస్థని చూసి నాకు ఈ సన్నివేశమే గుర్తు వచ్చింది!

మరి లేకపోతే……..

‘………….అవతరించెను అన్నమయ,

అసతోమా సద్గమయ!’ (ట)!

ఇంకో చరణం లో……..

తమసోమా జ్యోతిర్గమయ! (ట)!

వీని భావంబేమి తిరుమలేశా!